BÜyÜne Nazar DeĞmesİn

Ruhun huzura ermesi… İfadesi böyle, ama yeterli mi bu ifade bilmem. Öyle yerler vardır ki, işte bu ifade orada yetersiz kalır… Sabahın ilk saatlerinde varırsınız o müthiş durağa. Etraf yemyeşil lakin bu yeşil öyle bildiğiniz yeşil değil.Nasıl anlatılır ki bilmezsiniz işte.
Kuşlar bu saatlerde öyle nameler fısıldar ki kulağınıza unutmamak için beyniniz fırtına yaşar işlemek için notalarını. Gözünüz bir harikadan diğerine geçer. Bir oraya bir oraya. Bu namelerle dans eder sanki.
Nefesinizi derin bir çekersiniz sanki deniz burnunuzun dibinde. Allah’ım o deniz ki gördüğü manzaranın aynısını resmetmiş içine. Bu ne yansımadır hey derya o kadar mı hayransın bu harikaya. İçine alacak kadar.
Biraz daha yaklaşsam sana o büyünü bozmaktan korkarım. Arkamı dönüp gitmekten hayâ eden kalbim bu huzurdan başka bir huzur aramaz herhalde.
Nefesiniz sayılı alınır orada. O nefes yılı her gününe bölünebilir. İşte böyle farklı bir yer. Saatler geçer geçmesin istersiniz. İlerledikçe zaman her şeyin size bir şeyler fısıldadığını hissedersiniz. Ruhunuzun hissettiklerini her bir organınız dile getirir kendi lisanlarında. Tadına varırsınız ama ne dediklerini anlamazsınız. Derdinin ne olduğunu anlatamayan bebek gibi inler durur.
Af af zaman. Ne olur güzel anlarda bize biraz daha izin versen. Versen de daha çok doysak olmak istediğimiz yere.
Yook… Asıl zevk burada aslında. Ayrılık saniyeleri vurunca beyninize daha heyecanlı seyredersiniz. Çabuk çabuk resmeder, tekrar tekrar bakarsınız her yere. Bu bakışlar daha kuvvetli yer eder beyinde. Keşke çıkarabilse insanoğlu resmettiğini. Af af… Ve ayrılık, elveda. Bir daha ki sefere kadar kendine iyi bak. Büyüne nazar değmesin. Seni yaradan yaratıcı seni korusun gözetlesin. Kıskanıyorum sanma ama bu güzellik başka gözlere de hitap edecek korkarım. Neyse bencil olmamak lazım. Sen yeter ki hep böyle kal.